15 Nisan 2010 Perşembe

BİR AYRILIŞ HİKAYESİ



Erkek kadına dedi ki:


-Seni seviyorum,


ama nasıl,


avuçlarımda camdan bir şey gibi kalbimi sıkıp


parmaklarımı kanatarak


kırasıya


çıldırasıya...


Erkek kadına dedi ki:


-Seni seviyorum,


ama nasıl,


kilometrelerle derin, kilometrelerle dümdüz,


yüzde yüz, yüzde bin beş yüz,


yüzde hudutsuz kere yüz...


Kadın erkeğe dedi ki:


-Baktım


dudağımla, yüreğimle, kafamla;


severek, korkarak, eğilerek,


dudağına, yüreğine, kafana.


Şimdi ne söylüyorsam


karanlıkta bir fısıltı gibi sen öğrettin bana..


Ve ben artık


biliyorum:


Toprağın -


yüzü güneşli bir ana gibi -


en son en güzel çocuğunu emzirdiğini..


Fakat neyleyim


saçlarım dolanmış


ölmekte olan parmaklarına


başımı kurtarmam kabil


değil!


Sen


yürümelisin,


yeni doğan çocuğun


gözlerine bakarak..


Sen


yürümelisin,


beni bırakarak...


Kadın sustu.


SARILDILAR


Bir kitap düştü yere...


Kapandı bir pencere...


AYRILDILAR...

Nazım Hikmet R*

2 yorum:

Kbr-Bhdr dedi ki...

çok iiymiş.. beendim canım güzel bi paylaşım olmuş..

Unknown dedi ki...

teşekkür ederim canımm (:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...